Zomervakantie voorbij. Kinderen met gezonde tegenzin naar school.

En ik?

Ik ook, maar waar is die Jaggeriaanse ‘start-me-up’-energie dit jaar? Waarom kost het me deze keer zoveel moeite om die laptop open te klappen en verlang ik nog zo sterk naar dat boek? Die hangmat? En nóg eens drie weken, twentyfourseven, met mijn liefsten door Georgië? Geen andere beslissingen dan ‘waar slapen we, waar eten we?’ en maar zien wat er op ons pad komt.

Dat gevoel. Dat wil ik vasthouden, wil nog niet starten. Maar waarom?

Ik pak het verslag van mijn eigen KernTalentenanalyse er nog eens bij en herinner me waar ik nog meer blij van wordt: ‘Oh ja, zó zat het!’

Heerlijk! Ik hóef niet te kiezen. Want die prachtige vakantieherinneringen neem ik gewoon mee, terwijl ik – zomerjasje nog aan- op mijn fiets klim, en geniet van het weer, de herinneringen en het ritje naar mijn eigen kantoortje.

Ik klap de laptop open en neurie ‘Start me up’.